Kort verhaal.

Eeuwigheid, het enige wat in mij opkomt is dat ik hier al te lang sta in de sneeuw, ijzig blauw en  verblindend bijna, een heldere blauwe lucht, de wind is als duizenden koele naalden in mijn gezicht. Ik kijk met een lege blik in de ijzige verte. Ik ken deze plek nog van de zomer, daar reiken een paar nu schriel lijkende berkenbomen naar de hemel, het voorheen groene gras is nu bedekt door de sneeuw, het meer waar ik nog heb gezwommen is bedekt met ijs en heuvels van sneeuw door de wind.  Mijn hand, glijdt uit mijn jaszak en reikt, naar de teugel van Aravaita mijn paard. Die daar net als mij onbeweeglijk staat. Ik draai mij verder om en veer op van de grond, een halve draai, in de lucht, land en klem meteen mijn benen om de sterke ribben, Aravaita de zwarte hengst  gaat meteen met een enorme sprong over in galop