Karma, gehuld als in een donkere wolk van haar mantel gemaakt van geitenhaar loopt zij de berg op. Karma Lied is haar naam. Al is zij kuis, toch kijken de mannen haar na, naar haar naakte voeten, en haar heupen die de donkere mantel doen bewegen. Niemand weet haar naam, zij lijkt jong, hoe zij op en neer de berg opgaat. Soms met een kan of een mand op haar hoofd, altijd bedekt door een zwarte kap. Het helle licht, laat het stof van het witte zand van het pad, dat bij elke voetstap in kleine wolkjes omhoog komt, op lichten als of het boven de grond drijft. In de schaduw van hun grote hoeden gezeten kijken de mannen schijnbaar onbeweeglijk toe, met het gezicht door de brede rand van de grote hoeden verhuld. Van af de berg verbreekt het geluid van de bel van het klooster de stilte. Pieterfranciscus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten